De laatste maanden waren vreemde drukke maanden, waarin ik nauwelijks aan schrijven toe ben gekomen. Alles stond vooral in het teken van ziekte (van zowel mij als ziekte in mijn familie) & de studie. Ik vroeg me regelmatig af of, wanneer ik maar lang genoeg zou wachten en geen aandacht aan schrijven zou besteden, ik het vanzelf niet meer zou kunnen, het hier zou ophouden. Als alles op een bepaald moment op zou zijn, wat is hetgeen dat achterblijft dan nog waard? Ik weet dat ik het stuk wat er al ligt, onderschat. Soms komen die angsten toch echt bovendrijven, alhoewel ik weet dat het net zoals fietsen is, ontstaat er pure paniek. Ik praat hier niet veel over, maar pieker, omdat ik ergens weet dat juist die berusting in dat er even niets is en mag zijn, op den duur wel weer wat oproept. Inspiratie, juist door het ogenschijnlijk lege stuk in mijzelf op dat moment, al zijn het slechts enkele woorden. Een week geleden noteerde ik nog woorden die me opvielen tijdens het film kijken, gewoon, omdat ze eigenlijk zo mooi waren en hun schoonheid tijdens het kijken van een film vaak vergeten wordt. Ik vraag mij af of andere mensen zoals, muzikanten, kunstenaars, autocoureurs, voetballers, en schrijvers ook wel eens last van een blokkade hebben in hun talenten. Ik heb het idee dat mensen sowieso niet graag praten over hun angsten, omdat dat exact is wat ons ook kwetsbaar maakt. Echter zou ik soms gewoon mijn angst hardop willen uitspreken, mijn twijfels over alles en het leven willen delen. Het nut van dat wat men bereikt in een leven. Sommige schrijvers uiten hun angsten wel in teksten, maar wanneer we het over onszelf moeten hebben, het onszelf hardop moeten horen uitspreken, wordt het eng. Tenminste, dat is wat ik in gesprekken met veel mensen tot nu toe heb ervaren. Angst erkennen en herkennen is eng. Of je nu schrijft, of andere talenten hebt, bovenal zijn we allen mens. En angst past niet altijd even goed bij het beeld dat we van onszelf willen schetsen. Ook ik maak me hier schuldig aan. Wanneer ik mij probeer te verplaatsen in een buitenstaander die mijn profiel bekijkt, kom ik heel zelfverzekerd over, toch? Of is dat juist een teken dat er een zekere diepte ergens in te ontdekken valt? Volgens mij zijn we allemaal bang. Voor onszelf, voor elkaar, voor de dood, voor hoe we overkomen en vooral voor dat wat er van ons achterblijft, hoe we herinnert worden. Maar goed, voor ik mijzelf verlies in deze filosofische escape, heb ik nog wat nieuws te melden!
Ondanks dat het schrijven de afgelopen maanden niet echt lukte, is er toch ook nieuws op dit gebied. Het manuscript is na veel bijschaven, een kritische blik en de nodige correctie eindelijk af! Ik heb een uitgever gevonden, jawel, die het vertrouwen in mij heeft toegezegd. Het contract is ondertekend en in september hopen we de bundel tezamen met aan aantal bundels van andere debutanten, te presenteren. Het beloofd een groot feestje te worden. De uitgeverij waarbij ik getekend heb is Voetnoot! In april hebben we heerlijk mogen dineren met deze ontzettend lieve mensen bij restaurant à la ville! Wanneer je in Antwerpen bent is dit restaurant een must visit! Hun site: http://www.alaville.be/index.cfm?langue=nl
De gezelligheid spatte er die middag vanaf:
Het was een zeer geslaagde en fijne ontmoeting. Inmiddels mag ik jullie de titel van de bundel ook alvast verklappen. Na lang wikken en wegen is de titel van de bundel geworden: ‘Nachtschade’, naar het gelijk genaamde gedicht ‘Nachtschade’. Ik ben ontzettend trots op het eindresultaat. Moet men mij nu massaal een Facebook vriendschapsverzoek gaan sturen omdat ik rijk dreig te worden? Neen. Van schrijven, noch van poëzie, wordt je rijk. Dat moet ook nooit het doel zijn. Ik blijf heerlijk inkomsten uit mijn uitkering verwerven en daarnaast studeren. Wat je wel moet doen? Mij blijven volgen! Zo konden laatst de winnaars van de deelactie rondom mijn site op Facebook, hun prijs innen. Zo schreef ik een gedicht over het leven van een kat en kookte ik uitgebreid voor oud klasgenootje Lenie. De charmante gedekte tafel in haar achtertuin:
Het was een geslaagde avond, vol gezelligheid, goede gesprekken en vliegjes. (Alhoewel ik er vanuit ga dat dit laatste niet met mijn kookkunsten te maken had!) In en rond september volgt er weer een soort van prijsvraag, die ik braaf en bijtijds zal twitteren. Via de prijsvragen en acties ontmoet ik zoveel interessante, leuke, inspirerende en lieve mensen, dat maakt het volgens mij belangrijk om dit te blijven doen. En ook gewoon erg leuk.
Het echt bewust toekomen aan schrijven zal nog wel even duren. Alhoewel ik nu vakantie heb, verkeer ik midden in een verhuizing. Stof, dozen, vuilniszakken, een gestreste kat, alles compleet. Ik vertrek deze maand naar Zuidbroek, naar een huis met een tuin dat uitzicht biedt over de aardappelvelden. Wie weet biedt dit nieuwe uitzicht wel nieuwe inspiratie. Leegte & rijkdom. Voor nu laat ik alles even los, ik ga heel ordinair genieten van een (wie weet laatste) voetbalwedstrijd en vakantie. Hoezee!
