,,Gaan we dit echt doen?” Ze kijkt mij gespannen aan.
,,Ja.” Ik bijt op mijn lip. ,,Ik vind het ook spannend, dat mag je best weten.”
,,Bedankt Laura”, zegt ze.
,,Waarvoor?”
,,Gewoon. Dat je mee bent gegaan.”
,,Och, ik doe het ook een klein beetje voor mijzelf.”
,,Hoe bedoel je?”
,,Ik heb ook hoogtevrees.”
,,Dat meen je?” Ze zuigt haar wangen naar binnen.
,,Ik meen het.”
Ze glimlacht. ,,Waarom heb je mij dat niet eerder vertelt? Ik had iemand anders kunnen vragen!”
,,Nee joh. Het is prima zo, we gaan het gewoon doen! Kom op!” Ik geef een goedkeurend klopje op haar schouder. Mijn hart gaat tekeer.

,,Dat wordt dan zes euro”, zegt de man achter de kassa. Ik zoek in mijn tas naar mijn portemonnee maar Andrea heeft de hare al te pakken. ,,Ik betaal, zegt ze vastberaden.” We kijken elkaar even aan.

,,Okay. Volgens mij ben ik er wel klaar voor. Jij?”
Ze zucht. ,,Laten we maar gewoon gaan”, zegt ze zacht. Ik geef een kneepje in haar hand.
,,Je kunt dit meid. Wil je dat ik voor ga, of wil jij voorop?”
,,Ga jij maar voor.” Voorzichtig neem ik de eerste paar treden in de nauwe trapgang. Af en toe kijk ik achterom. Na een tijdje beginnen mijn bovenbenen te branden.
,,Poeh! Best een workout voor iemand wiens vak vooral uit zitten en praten bestaat”, grap ik.

,,We zijn aangekomen op de eerste trans”, roep ik na een tijdje. We zitten nu op zo’n 40 meter.
Samen schuifelen we naar buiten. We drukken onze ruggen stevig tegen de buitenmuur van de toren aan. Met een verhit gezicht, grijpt ze mijn hand. ,,Het uitzicht is mooi, maar naar beneden kijken kan ik niet.”

Na tien minuten stokstijf tegen de buitenmuur aangedrukt te hebben gestaan, vraag ik haar of we verder kunnen. Ze knikt.

Wanneer ik de tweede trans opschuifel, stokt mijn adem. Andrea blijft in de opening staan. ,,Ik kan dit niet”, fluistert ze.
,,Je kan dit, dat weet ik. Ik ben doodsbang, maar ik sta hier ook.”
,,Ik kan het echt niet.” Haar borst gaat hevig op en neer. Ik boor mijn ogen in de hare.
,,Doe je ogen even dicht”, commandeer ik. ,,Adem nu rustig in door je neus, en uit door je mond. In door je neus, en weer uit door je mond.” Ze opent haar ogen en doet een klein stapje naar voren.
,,Dit is het wel voor vandaag Laura. Ik kan niet meer.”

In stilte dalen we de smalle trap af. Ik haal diep adem. ,,Wil je zo nog wat drinken?”
Terwijl ik mij naar haar omdraai, zie ik de tranen in haar ogen verschijnen.
,,Je hebt het gedaan meid. Ik ben trots op je. Dit is een grote stap voor je.”
Ze zwijgt. Beneden vliegt ze mij in mijn armen. Ik weet niet of begeleiders hun cliënten horen te knuffelen, maar ik pak haar stevig beet.