In een uithoek van het terrein staat een bar van formaat. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Tot mijn verbazing is het er razend druk. Ik versnel mijn pas. Naast de bar staat een circusachtige tent. Op het podium zie ik een man in een strakke leren legging met een konijnenstaart op zijn bilpartij geplant, op en neer springen. De trompettisten moeten flink blazen om boven wat moet doorgaan voor zijn stemgeluid, uit te komen.
Ik kijk gerustgesteld om mij heen. Wanneer mensen dorstig zijn, zullen ze ons hier weten te vinden. Uithoek of niet.
Een paar mensen draaien hun hoofd mijn kant op wanneer ik voorzichtig achter de bar stap. Mijn ogen zoeken naarstig naar de barhoofden die gisteren tijdens de meeting aan ons zijn voorgesteld.
Op mijn voorhoofd moet wel ‘zoekt een aanknopingspunt hebben gestaan’, want binnen enkele seconden word ik gered door een jongen van mijn leeftijd. Met grote stappen komt hij op mij afgelopen. ,,Ah, een nieuw gezicht!” Hij steekt zijn hand uit. ,,Stef.” ,,Laura”, zeg ik verlegen. ,,Moeten we je nog iets uitleggen?” ,,Ehm”, stamel ik. ,,Ik vermoed van niet. Ik heb zo’n tien jaar ervaring in de horeca.” Het komt er arroganter uit dan de bedoeling was. Ik kan mijzelf wel voor mijn kop slaan. ,,Goede eerste impressie hoor”, zegt een stemmetje in mijn hoofd. ,,Sukkel.”
,,Goed, dan doen we gewoon een kort rondje. We beginnen bij de voorraad, die staat achter de tent in een gekoelde vrachtwagen.” Behendig trekt hij aan een deur van de vrachtwagen. De koelte slaat in mijn gezicht.
,,Achter de bar staan twee koelkasten. Verderop liggen er schone handdoeken en op de tweede koelkast hangt het rooster. Als je vragen hebt, kun je bij mij of bij Rosa terecht.” Hij wijst naar een vrolijk ogende vrouw verderop. ,,Misschien kun je alvast de vieze handdoeken vervangen?” Ik knik.
Op weg naar de schone handdoeken, stel ik mij eerst voor aan Rosa, een lange jongen, een blond meisje en een meisje met blauwe vlechten. Het zweet staat in mijn handen. Het is al weer even geleden sinds…….,,twee mannenbier!”, schreeuwt het meisje met de blauwe vlechten ineens uit. Verbouwereerd kijk ik om mij heen. Er staat niemand achter de tap. Verwachtingsvol kijkt ze mij aan. Snel pak ik twee plastic halve liters en duw ze onder de straal bier. ,,Dank je!”
Goed, handdoeken Laura, focus.
Blij dat ik wat te doen heb, stopt opeens de muziek. Goddank. Verderop drommen de mensen zich samen, zo snel mogelijk proberen ze de tent uit te komen.
Achter de bar voert de stilte het hoogste woord. Onzeker neem ik een slok sinas. ,,Ik ben blij dat die malloot eindelijk gestopt is met zingen”, breng ik uit. We lachen. Ik kijk naar mijn collega’s. Het meisje met de blauwe vlechten, Rosa en Stef. Iemand reikt mij een glas rosé aan. Mijn schouders ontspannen zich. Ik hoor erbij, ik heb dit weekend een thuis.
