Ik bladerde wat in mijn agenda, toen ik tot de conclusie kwam dat we vandaag vier jaar samen zouden zijn. Nou ja, zo om en nabij. Ik snap het startpunt van een relatie niet helemaal. Hoe prik je daar eigenlijk een datum voor? Terwijl ik hierover nadacht werd mijn ademhaling oppervlakkig en ineens zat mijn huid mij te krap.
Afijn, voor de paniek in proportie toenam had ik het zo gepland: We zouden uit eten gaan bij zijn lievelingsrestaurant en aansluitend naar de film gaan. Ik twijfelde. Ik zou wanneer we aan ons eerste wijntje zaten, wel vragen wat hij eigenlijk wilde.
Terwijl ik mijn plan zelfvoldaan overdacht, drong ineens de zinloosheid ervan tot mij door. De herinneringen aan mijn tijd als serveerster kwamen in kleur naar boven drijven; Wat nu als we als al die stelletjes die al een langere tijd bij elkaar zijn, de hele avond zwijgend tegenover elkaar zouden zitten? Tot de pijnlijke conclusie komend dat je elkaar niets meer te vertellen hebt, geen grapjes die nog gemaakt hoeven te worden…..Is dat waarom mensen kinderen of huisdieren nemen?
Ik had het met eigen ogen vaker voorbij zien komen. De aaneengeregen momenten van zwijgzaam kauwen, afgewisseld met verwoede pogingen om de kleine lettertjes op de menukaart te ontcijferen. Ik herinner mij dat mijn collega’s en ik steen-papier-schaar hadden gespeeld. De verliezer zou de hele avond de betreffende tafel bedienen. Want ziet u, zulke stelletjes klampten zich vaak wanhopig aan de serveerster vast, hopende dat de nieuwigheid van een jong leven wat zou kunnen doorbreken. Ze lieten je voor de eigenzinnigste dingen opdraven. Mayo bij de steak, een leesbril, bestek dat smerig zou zijn.
Ik had op mijn beurt de stelletjes in mijn restaurant willen verlossen van zoveel ongemak in één avond. Hun avond was als een jas die niet goed paste. Dus maakte ik grapjes, bleef langer dan nodig bij de tafel babbelen en stelde mij voor hoe ze na afloop van een enigszins succesvolle avond, weer eens seks zouden hebben.
Van die serveerster die zich een held waande, is niet veel meer over. Ik ben inmiddels zelf getrouwd. Ik ben een familievrouw die stompzinnig veel waarde hecht aan een optimaal functionerend huishouden en een onkruidvrije voortuin. Maar is dat niet iets waar iedereen uiteindelijk naar verlangd? De veiligheid van regelmaat, controle over de dingen?
Die avond probeer ik de paniek buiten te sluiten. Ik hijs mijzelf bibberend in mijn beste jurk, draag hakschoenen en glimlach veel.
Uiteindelijk maken we vanwege de kou een tussenstop bij een café waar we twee Irish coffee bestellen. We drinken beide nauwelijks meer en de drank slaat in als een bom. ,,Vind jij ons saai?”, lispel ik na een tijdje. Mijn man barst in lachen uit.
De rest van de avond zwijgt er niemand. Ik besef mij dat wij ook moeilijk kunnen zwijgen, er is nog te veel dat we van elkaar en de wereld weten willen.