,,Jullie kunnen er nog in.’’ De buschauffeur wijst naar achteren. De bus zit propvol. We kijken haastig in het rond, zien nergens een plek. De airco in de bus draait op volle toeren. De haartjes op mijn armen staan recht overeind. ,,Hier is nog plek’’, zegt een dame met een hoofddoek om. Ze zit helemaal achter in de bus, op de plek die tijdens schoolreisjes het meest populair is. ,,Ik zal mijn tassen even aan de kant zetten.’’ We knikken haar dankbaar toe. ,,Waar komen jullie vandaan? Waren jullie ook zo lang onderweg?’’
Ik bekijk de dame. Ze heeft grote, groene ogen en volgepakte tassen bij zich. Vanonder haar hoofddoek piept een verdwaalde pluk haar tevoorschijn. Ik vraag mij af of ik er iets van moet zeggen, voel mij meteen ontzettend dom.
,,Sorry voor de vele tassen, weten jullie zeker dat je genoeg ruimte hebt zo?’’ Opnieuw knikken we.
,,Waar kom jij eigenlijk vandaan gereisd?’’
,,Vanaf Den Haag. Maar op de heenreis was het nog niet zo’n puinhoop.’’
,,Ik geloof dat ze vandaag zijn begonnen met het spoor”, zeg ik. Rondom Zwolle ligt het er helemaal uit.’’
,,Ach, ik ben allang blij dat ze dit geregeld hebben. Waar moeten jullie eigenlijk heen?’’
,,Groningen.’’
,,Ah, ik ook. Gezellig!’’

Het uur erop raken we in gesprek over van alles. Alsof het volstrekt vanzelfsprekend is, we oude bekenden zijn. We praten over oorlog, geloof, de mens en de samenleving. Mijn man vraagt ongegeneerd hoe de dame ertoe is gekomen om zich te bekeren tot de Islam. Ze vertelt dat ze ooit begon met lezen in de Koran en steeds meer persoonlijke waarheden ontdekte. Uiteindelijk vroeg ze aan een islamitische vriendin of zij wellicht een man kende waarmee ze kennis zou kunnen maken. Ze werden verliefd en nu houdt ze al tien jaar de leefstijl van het geloof aan, ‘alhoewel veel mensen een heel ander idee hebben bij die leefstijl’. Ik kijk naar haar koffers, weer naar haar en snap onmiddellijk wat ze bedoeld. Ik zie hoe de andere passagiers ons aangapen.

,,Weetje, het is een kwestie van interpretatie. Mensen geven zo hun eigen betekenis aan de dingen die ze lezen. Soms maken ze dat tot de enige waarheid. Juist dit zorgt voor verdeeldheid in de wereld.’’ Ik herken mij in wat ze zegt. In de kerkgemeenschap waar ik opgroeide, zag ik maar al te goed hoe dit in zijn werk ging; hoe er kloven ontstonden wanneer mensen er verschillende interpretaties op na hielden. Toen mijn ouders gingen scheiden, werden we zelfs verstoten uit de kerk. Later herlas ik de bijbel. Ik vond niets terug over het verstoten van mensen. Wel over vergeving.

,,We zijn er al! Ik hoop dat we elkaar nog eens weer zullen tegenkomen. Als je ooit een dag mee wil vasten, ben je bij ons van harte welkom.’’

Ze verdwijnt voor ik goed en wel gedag kan zeggen. Even twijfel ik of ze hier wel echt is geweest. Mijn man slaat een arm om mijn schouders. Ik fluister een gesmoord ‘tot ziens’.