Gedichten

Je berust je in het verraad dat het lichaam pleegt de ruimte vult zich nu en dan met een tere scepticus die zijn waardigheid thuis verliest gebreken krijgen een gezicht, vat op humeur handen snakken naar een uitweg, vormen steeds vaker een vuist, vingers kleuren wit wanneer je je geborgen waant in een droomloze slaap een verdwaalde kraai strijkt zo nu en dan neer op de omtrekken van een bladerloze boom je wijst, hij pikt in zijn verendek, wendt zijn kop schichtig af een zweem van mensen voegt zich samen tot iets onbegrijpelijks het tikken van de pomp bepaald het…

Met je hoofd gebogen rook je op de rand van het bed bevonden vonnis weg, ademruimte verdampt teennagels opdringerig te roze gelakt onzekerheid verzegelt in een voorkomen dat niemand kent ik schraap een verloren halssnoer bij elkaar raap de parels rond jouw voeten je tenen krommen wanneer ik je rug streel, minuten hier vandaan vertrekt straks een vergeten huwelijk van je gestifte lippen beamen doet hier niemand de nacht laat het waken aan de dag over de eenzijdigheid weerkaatst af en toe in een luisterend oor

De boot schommelt als een rusteloos kind het zout dat zich verankerd heeft in gehavende lichamen weet van de strijd tussen hunkering en uitputting van een afstand herken ik de kade gevlochten haar en touw ik verzwijg dat ik mensen heb doen sterven de nacht heb zien vallen in de weerspiegeling van het water, het gesloten verbond tussen man en verdorven ziel de warmte van onze lijven het zware ademen, hetgeen dat mijn borst beweegt te kloppen

Eens waren het de bietjes, de geur van kaneel en warme appelmoes met rijst de rijksdaalders die men na een klusje in de stal verloor, en terug vond in de voering van een broekzak van een oudere broer het was de tuinbroek van mijn oudste broer waarin een ieder van ons groot wilde worden wanneer je deze eenmaal bezat, ging men voorbij aan de naïviteit ervan, het kinderlijke opgeheven nu, verlang ik de dagen aan elkaar probeer ik de tijd te vangen, in een betekenis ik ben slechts nog een fragment van vroeger een verkreukeld papieren vliegtuig neergestort in een…

De bril van opa een onhandige constructie met jampot glazen oma's geur zwaar en vermengd met die van Cubaanse sigaren de hond van de buurman die me daar in een kinderenkel beet

Het waterland trekt traag aan me voorbij ik denk al lang niet meer aan terug gaan