,,Hoe kan dat nu, na zeven jaar?”
,,Ook als slik je de medicatie al zeven jaar, dan is het niet gezegd dat er niet ineens bijwerkingen kunnen optreden”, zegt hij. ,,Het bloedwerk laat verder zien dat alles in orde is.”
Typisch. Hij bedoeld dus eigenlijk dat het waarschijnlijk somatisch is. Dankbaar maar met enige schaamte verlaat ik de spreekkamer. Buiten steek ik de sleutel in het slot van mijn fiets. Afbouwen met de medicatie. Ik weet niet eens meer wie ik zonder ben.
Na de doktersafspraak pak ik de trein richting Veendam. Ik wil liever niet, maar het moet toch. Eenmaal aangekomen bij de sportschool probeer ik zo zelfverzekerd als mogelijk naar binnen te stappen. Ik leg mijn pasje met verve op de bar.
,,Ik wil mijn abonnement opzeggen”, zeg ik.
,,Dat meen je?”, zegt de man achter de balie. ,,Maar jullie zijn hier pas net!”
,,Ik weet het”, zeg ik. ,,Ik heb momenteel veel last van de bijwerkingen van mijn medicatie. Tijdens
het sporten worden de bijwerkingen erger en voel ik mij juist ellendiger.”
,,Je hebt toch geen ernstige ziekte, hoop ik?”
,,Nee. Ik ben manisch depressief.”
,,O, gelukkig,” zegt hij.
Niet dat manisch depressief zijn niet erg is, maar deze man doet er gelukkig niet zo ongemakkelijk over. ,,Goed”, zegt hij. ,,Hier heb je twee formulieren”. Mijn handen trillen. Hij kijkt. ,,Is dat ook een bijwerking?”,vraagt hij.
,,Ja”, zeg ik. ,,Ik ben het gewend, maar het is de laatste tijd wel erg geworden. Heel vervelend. Niet eens het trillen, maar de schaamte. Ik zie mensen weleens kijken. Ik kan ze bijna horen denken. Wat trilt dat meisje, wat is er met haar aan de hand? Ze kan niet eens haar koffie naar binnen krijgen zonder het kopje met twee handen vast te houden.”
Fijn. Ik ken deze hele man niet en ondertussen heeft hij zowat mijn hele levensverhaal gehoord.
,,Ik heb een half jaar geleden een burn-out gehad”, zegt hij. ,,Ik kon soms de weg naar huis niet meer terug vinden. Dan bleek ik in een heel ander dorp te staan.”
,,Heb je na je burn-out nog steeds last van bepaalde dingen, of is dat tijdens je herstel overgegaan?”
,,Ik ben vooral vaak moe. En snel overprikkeld. Dan ben ik aan het werk en hoor ik hier alle muziek door elkaar knallen terwijl iemand mij wat probeert te vragen.”
,,Herkenbaar”, verzucht ik. ,,Ik moest in het verleden soms de supermarkt uitrennen vanwege alle prikkels. Kwam ik thuis zonder boodschappen. Al die geluiden. Ik weet niet hoe dat straks zonder medicatie moet.”
,,Wacht!”, zegt hij.
Hij komt terug met een potje met drie enorme pillen. ,,Hier. Zijn puur natuurlijk. Sinds ik deze slik voel ik mij een stuk energieker en daardoor beter bestand tegen prikkels.” Ik kijk hem dankbaar aan. Eenmaal buiten laat ik het potje in mijn zak glijden. Met trillende handen maak ik een foto van de bladerloze bomen.
