Ik heb er gewoon niet zo’n zin meer in.
,,Wat maakt dat je geen zin meer hebt, Amber?”
Ze slaat haar ogen neer.
,,Gewoon.”
,,Kun je uitleggen wat je bedoeld?”
,,Och, jij begrijpt het toch niet!”
Auw, daar raakte ze een pijnlijk deel. Ik besluit een andere strategie in te zetten.
,,Toen ik een jaar of tien was begon het met schelden”, zeg ik.
,,Wat heeft dit met mij te maken?”
,,Even geduld, er is meer.”
,,Mijn ouders waren inmiddels gescheiden. Er zaten geen andere kinderen in de klas waarvan de ouders gescheiden waren. Ik werd er erg mee gepest. Het begon met schelden, maar later werd er na schooltijd op me gewacht.”
Er daalt een stilte tussen ons neer.
,,Ik zocht naar een manier om er mee om te gaan. Waar klasgenoten zonder familiecrisis opgroeiden en plezier hadden in school, stopte ik met eten.”
Ineens heb ik haar aandacht te pakken. Ze kijkt mij kort aan en draait dan haar hoofd weer weg.
,,Dit heb ik tot mijn zestiende volgehouden. Op den duur woog ik met deze lengte nog zo’n vijftig kilo. Inmiddels heb ik mijn leven omgegooid, maar ik worstel elke dag nog met de gedachte dat ik te dik ben. Dat ik moet afvallen. Als mijn vriend mijn weegschaal niet zou verstoppen, zou ik er nog steeds twintig keer per dag opstaan.”
,,Meen je dat?”
,,Ja. Er is een reden waarom ik dit werk ben gaan doen. Dit is een van de redenen.”
,,Dat wist ik niet.”
Ze slaat haar ogen opnieuw neer. Haar wangen kleuren een beetje.
,,Het geeft niet, zeg ik. Dit had je toch ook niet kunnen weten? Misschien had ik het je eerder moeten vertellen…..”
,,Ik moet toegeven, ik had het niet van u verwacht. Het is gewoon….elke keer dat mijn ouders mij dwingen om iets te eten, voel ik mij net een klein kind. Ik ben inmiddels veertien, ik weet dat ze het goed bedoelen, maar…….”
,,Zou het kunnen dat ze net zo wanhopig zijn als jij?”
,,Och, misschien. Ik weet niet.”
Zonder iets te zeggen buigt ze naar voren en verzet een van de legopoppetjes op tafel. ,,Deze afstand voel ik tot mijn moeder”, zegt ze.
,,Dat is best een grote afstand. En tot je vader?”
Ze zet het poppetje naast het moeder poppetje. Het andere poppetje zet ze dichter naar zichzelf toe.
,,Mijn broertje staat hier.”
,,Wat zouden je ouders kunnen doen om de afstand tussen jou en hen te verkleinen?”
,,Misschien zouden ze…..misschien zou u eens kunnen uitleggen hoe het is?”
,,Hoe wat is?”
,,Een eetstoornis hebben.”
,,Natuurlijk wil ik helpen, maar zou je het ook zelf durven te vertellen? Dat ik je daarin ondersteun?”
,,Ik zal er over nadenken.”
Wanneer ze opstaat steekt ze vanuit het niets onhandig een hand uit. ,,Bedankt”, mompelt ze.
Ik glimlach. Ze is sterker dan ze denkt.
En verdorie, wat zijn jongeren toch mooie mensen in wording.
