Alhoewel ik begin dit jaar vol vertrouwen een lijstje met allerlei voornemens aangaande het schrijven van mijn roman op de keukenkastjes plakte, kwam er niets van terecht. Afijn, voornemens werken dus niet. Is dit soms iets dat inherent is aan het schrijverschap? Creativiteit laat zich immers niet afdwingen. Of ligt het – zoals ze hier in het Noorden zeggen – aan mijn waailapachtige karakter? Tientallen excuses spookten nachtenlang door mijn hoofd. Ik kwam maar niet in beweging. Sliep niet. Vergat vaak om te eten. De enige optie die ik nog niet had overwogen is angst. De angst om te mislukken, om eigenlijk geen zak te vertellen te hebben. Links en rechts kwakken leeftijdsgenoten aan de lopende band prachtige zinnen op papier. Brengen boeken uit. Verschijnen in programma’s, toeren rond. Wat mij in mijn ogen alleen maar overbodig maakt.
Echter, ik werk eraan. De schrijfverlamming ebt weg. Ik trad op tijdens de boekenweek dit jaar. Werd geïnterviewd over het schoorvoetend schrijven van de eerste zinnen van de roman. Alhoewel de neiging om te schrappen totdat er niets meer overblijft nog steeds aanwezig is, leer ik zo langzamerhand tevreden te zijn. Af en toe moet je stoppen met spartelen, aangemoedigd durven worden, anders blijft er niets van je over.
Maar wat gebeurde er nog meer, behalve dit semi interessante proces?
Samen met kunstenares Karen van drukkerij en ontwerpstudio het ‘Ogeltje’ werk ik aan een boek dat een combinatie wordt van illustraties en gedichten op rijm. Ja gedichten op fucking rijm! Het verraste mij ook. In dit boek zullen gedichten over dieren centraal staan. Uiteraard wel met een cynische knipoog naar het leven, geschikt voor volwassene en kind.
Naast al die rijmelarij ging ik aan de slag als redacteur bij VOOR DE POES Magazine. Ja inderdaad, een magazine voor en door kattenliefhebbers. Dat klinkt allemaal heel gezapig, maar het zal je verbazen hoe makkelijk zo’n magazine over katten eigenlijk te vullen is. En hoeveel kanten je ermee uit kunt. In januari kwam het eerste magazine uit dat ik ooit redigeerde. In april verschijnt de volgende editie, waar verhalen van zeven bijzondere mensen en hun dier centraal staan. Zij vertellen over wat hun kat voor hen betekende tijdens een burn-out, depressie of verslaving. En wat zij op hun beurt weer voor hun kat betekenen. Soms een tweede leven, soms een veilig thuis.
Verder ging ik aan de slag als interviewer voor de Quiet (community) Groningen. Een organisatie die lawaai maakt voor armoede én zich hard maakt voor het verzachten hiervan. Ik ben blij dat ik hier iets aan kan bijdragen, want volgens mij is lawaai maken voor de ‘onzichtbare’ armoede in Nederland verdomd hard nodig. Neem vooral een kijkje op de site, ze doen veel moois door heel Nederland: quiet.nl/groningen/
Overigens, de wekelijkse column die in de HS-krant verscheen, verdween op mysterieuze wijze. Zonder toelichting, zonder tamtam. Wegens wisselingen in de redactie, wordt de column wel voortgezet, echter alleen in de Veendammer. Een selectie uit de columns kun je nalezen op de site. Ik probeer om er maandelijks in ieder geval eentje online te plaatsen.
Och, zoals je leest kabbelt het leven voort. Er zijn successen, er zijn dieptepunten.
Er zijn depressies, er is hoop. Er is dat alles bij elkaar.
Maar, zo is besloten; spartelen op het droge doe ik niet meer. Ik zwem liever. Ik ben onderweg.
